پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

مرز بین شرکت و ایمان، نفاق و تعهد ، متعهد بودگی دینی یا خوارج بودگی ، خیلی باریک بوده و ان شاالله خداوند کسی را در این مرز آزمون نکند. به فرمایش علی(ع)، راه یافتن شرک در دین، از راه رفتن موری سیاه در شب تار بر روی سنگ خارا، ناپیداتر است. این را گفتیم که برسیم به وضع صداسیمای ملی محترم کشورمان، صداسیمایی که بدلیل القای نادرست جو امنیتی بر آن و پمپاژ ایدئولوژی، از صراط کارکردی و وظایف محوله قانونی خارج شده و به سطح یک کانال رسانه ای کم اثر دارای تورش( انحراف از معیار) شدید سیاسی ( تبدیل ملی به میلی) ، تقلیل جایگاه داده است . آیا هنوز می توان فرمایشات حضرت امام که می گفت صداسیما دانشگاه است را در خصوص این نهاد بزرگ اما کم اثر ، بکار برد؟ با خودمان و تمدن اسلامی- ایرانی چه می کنیم ای گروه سیاست زده غافل؟ منتقدین معتقدند که آنچه از صداوسیما پخش می‌شود، تنها تصمیم پیمان جبلی و پیش از او علی عسگری نبوده و با نگاهی به افراد اطراف صداوسیما می‌توان گمانه‌زنی‌هایی درباره هسته تخریب داشت. نباید فراموش کرد پیمان جبلی ضمن حضور در سازمان صداوسیما، سابقه حضور در شورای عالی امنیت ملی در دورانی که سعید جلیلی دبیری این نهاد امنیتی را عهده‌دار بود، در کارنامه دارد. بنابراین بیراه نیست اگر ادعا شود او نقش اساسی در تصمیمات رئیس صداوسیما دارد. تقاضا داریم در خصوص این متن، ما را با نظرات ، روشنگری ها و جهت دهی ها، آگاه تر کنید.

سیاسی بازی و بولتن داری جهت دار، کم توجهی به افکار عمومی و نیاز مخاطبین در سطح ملی، بی انضباطی‌های مالی و خاصه خرجی ها، نداشتن راهبرد‌های مقابله با رسانه‌های خارجی و نابلدی در فرهنگ سازی داخلی، دور شدگی تدریجی از ماموریت‌های قانونی و دیگر آسیب‌های وارده، از صداسیما سازمانی کم خاصیت و پرادعا ساخته است. سازمانی که در سال ۱۴۰۲، هشت همت برای بودجه سالیانه کشور خرج داشته و علاوه بر این دارای درامد‌های شایان تبلیغاتی است. کارگروه نظارت بر صداسیما اگر صبخانه و نهار خودشان را صرف کردند و عصر، وقت داشتند، اندکی بر وظایف قانونی محول شده به خودشان فکر کنند. حجالت بکشند که لطف رهبر را با چه کیفیتی پاسخ داده اند. صداسیما بعنوان رسانه ملی با این فرمان، از صداسیمای میلی هم خارج شده و ترس آن وجود دارد که به سمت صداسیمای ویلی، گرایش پیدا کند.

جمعی از کارکنان و خبرنگاران معاونت سیاسی رسانه ملی در نامه‌ای به رهبرانقلاب انتقاد خود نسبت به وضعیت فعلی این رسانه را اعلام کردند.این نامه در چند محور تنظیم شده است: رفتار و سلوک اخلاقی زننده علیرضا خدابخشی، معاون سیاسی که مدام با کارمندانش تحقیرآمیز سخن می‌گوید.ترجیح امیال شخصی بر مصالح کاری که منجر افت شدید و محسوس کیفیت خبر شده است.حذف نشاط و انگیزه کاری و بی برنامگی معاونت در آستانه انتخابات . ویژه خواری عناصر ضعیف؛ تبعیض آشکار و سخیف در محیط کاری؛ رفتن عناصر توانمند و کاردان به حاشیه و تبعیضات مالی؛ فشارهای هر روزه با مقررات خودساخته؛ ایجاد التهاب داخل بدنه بومی معاونت در آستانه انتخابات .

طبیعی است که هر مدیری، از جمله آقایان جبلی و وحید جلیلی، رئیس و قائم‌مقام فرهنگی و دبیر تحول صداوسیما حق دارند مدیران شبکه‌ها را جابه‌جا کنند و نیرو‌هایی را به‌کار بگیرند که به‌عقیده آن‌ها به نظرات آنان و یا به کارکرد مدنظر آنان نزدیک‌تر است؛ امّا طبیعتاً هرچقدر آنان چنین حقی دارند، منتقدان و آن‌ها که ناظر این رویه‌ها و صحنه‌ها هستند و از جمله مخاطبان صداوسیما هم می‌توانند درباره چنین رویکردی توسط آقای جبلّی و به‌خصوص جناب جلیلی، نظر بدهند. مسیری که آقای جلیلی و تیم جدید صداوسیما در پیش گرفته‌اند تقریباً اکثر طیف‌ها و حتی بعضی حزب‌اللهی‌ها را نگران کرده است، الّا احتمالاً خود آن‌ها را، اگرچه اگر بشنویم که خود آنان هم نگران شده‌اند، اتفاق عجیب و غریبی رخ نداده است.تلویزیون در دوره جدید به‌لحاظ ساختاری، یعنی زیست‌جهانی که پیرامون آن شکل گرفته است، طبیعتاً استعداد بیشتری برای رفتن به‌سمت بحران مخاطب و مرجعیت را دارد،حال در چنین شرایطی اگر مدیران صداوسیما، خودشان به یکی از عوامل این افت مرجعیت تبدیل شوند، چه باید گفت؟

ارگان مطبوعاتی سازمان صداوسیما در روز‌های پنجشنبه و شنبه، منتقدان را با انواع و اقسام بدوبیراه و ناسزا و تهمت بدون اثبات و شبیه‌سازی تاریخی خطاب قرار داده که چرا از «نظارت صداوسیما بر شبکه نمایش خانگی» انتقاد می‌کنید؟آقای جبلی! برای عذرخواهی و اصلاح، هیچوقت دیر نیست، ولی اگر دست‌فرمان روزنامه شما همین است و قرار است «جام‌جم» به «توپخانه علیه هر صدای متفاوتی» تبدیل شود، باید حق داد که همه هنرمندان و اصحاب سینما «نگران» آینده شغلی و فضای فرهنگی کشور باشند!

پیمان جبلی رئیس صدا و سیما در پی تحولات اخیر کشور و انصراف برخی از مجریان از کار در صدا و سیما گفت: همکارانی که کار در سازمان را برای خود یک ارزش ملی می‌دانند، با ما کار می‌کنند و اگر کسی متناسب با این میل نخواهد حرکت کند، مانعش نمی‌شویم.